INAY! ITAY! NASAN PO ANG KALINGA NIYO???

Hay! Kakapagod talaga mamasyal.. hmmm…. Ano bang pwedeng makain???

            Lintik naman oh.. walang pagkain… asan nanaman ba ang mga tao dito??? Nu ba naman,,,, panigurado, nasa casino nanaman si mommy at naglalaro ng poker kasama ang mga kumare niya.. at si daddy? Hayun nanaman at nakikipag inuman…

            Ikaw!? Oo ikaw!!! Bakit mo ako tinitignan? Bakit ka ganyan makatitig? Huh?? Dahil ba sa suot ko? Sa makapal na make-up ko?? Bakit?? Dahil ba sa isa akong “bad Girl” na maituturing? Huh.. sino ka ba sa tingin mo??

            Lagi ko nalang sinusumbatan ang mga magulang ko.. tumatakas ako sa klase ko at madalas akong makipagsumbatan sa teacher ko. Suki ako ng principal’s office… oo, ganyan ang tingin niyong lahat sakin… without even knowing “why”? ganyan naman diba? Madalas niyong husgahan ang isang katulad ko dahil sa mga suot at mga panlabas na mga Gawain namin… napaksama ko na sa mga paningin ninyo… pero hindi niyo alam kung bakit ko ginagawa ang mga ‘to.

            Ang mommy, lagi siya sa casino,… gabi gabi nalang siya dun kasama ang mga barkada niya,.. ni hindi ko na maalala ang huling pagkakataong na nagkasalo kami sa hapag. Ni hindi ko maalala ang pabarito niyang putahe.  Hindi ko na natitikman ang kanyang luto.. lahat nalang ng aruga at kalingang nararamdaman ko, ay kay yaya.,. halos ‘di ko na kilala si mommy. Ang alam ko lang tungkol sa kanya ay ang kanyang pangalan at kung ano ang madalas niyang gawin. Yun ay ang poker. Hindi ako nakarinig ng kahit na anong payo galing sa kanya. Ni ang sabihing: anak, ingat ka sa pagpasok.”, hindi ko narinig mula sa kanya. Lahat nalang, kay yaya,.. yaya dito, yaya doon.. si daddy naman, lagi nalang kaming nagsusumbatan. Sigawan dito, sigawan doon… isang araw nga, nabugbog niya ako dala ng kalisangan niya. Kaya masisisi ba nila ako kung ginito ako.? Hindi ako matatawag na pasaway na anak, dahil hindi ko naramdaman na anak nila ako. At isa pa, wala silang mga payo na sinusuway ko, dahil hindi nila ako pinapayuhan.

            Pero lagi nalang akong nasisisi. Salot daw ako. Dumi na pamilyang ‘to. Minamarkahan ko daw ng kasamaan ang pangalan ng pamilya namin. Pero magkakaganito ba ako kung hindi nila ako pinabayaan. Alam niyo ba kung saan ko naramdaman ang pagmamahal ng isang kapatid? Ina? At ama? Sa mga kaibigan ko. Na sinasabing salot sa lipunan,.  Pero sa likod ng bawat panghuhusga ay ang puso ng isang batang naghahangad ng kalinga ng isang ina at isang ama. Isang buong pamilya. Pamilyang magkakaharap sa hapag. Magkakasamang hinaharap ang bawat pagkakataon.

            Pero nasan sila? Nasan ang mga magulang na dapat ay itinatama ang bawat pagkakamali ko? Wala!!! Wala!!! Wala!!! Kasi nandun sila. Nandun sa mga taong mas pinahahalagahan nila. Matatawag pa ba itong isang pamilya? Nasan ang ama? Ang haligi ng tahanan? Ang ina?? Nasaan ang itinuturing na ilaw ng tahanan.. wala.. wala sila… ako nalang… pero kahit ganon, mahal na mahal na mahal ko ang aking mga magulang. Kahit hindi sila naging mabuting magulang sa akin. Sana man lang masabi ko sa knila ang mga katagang “Nay, ‘tay, mahal na mahal ko po kayo.” Pero ‘dko magawa dahil wala sila.

            Ngayon niyo ako husgahan. Ngayon niyo ako sisihin sa pangyayaring ito. Kaya ko lang naman ‘to ginagawa ay para mapansin nila ako. Para kahit lahat ng pagkakamali ko ay mapansin nila. Pero wala parin. Masisisi pa ba ninyo ako?

            Nay? Itay? Nasan po kayo? Nasan po ang kalingang matagal ko nang hinahangad na maramdaman? Hanggang dito na lang po ba?? Nasan po kayo??? Kailangan ko po kayo.. nay! Tay!

HULI NA ANG LAHAT PARA SA AWA

Magandang araw po sa inyong lahat. Oh, bakit po? Bakit parang ang sama ng tingin niyo sa akin? May ginawa po ba akong masama sa inyo? Bakit po parang anlaki ng kasalanan ko sa inyo? Ah, alam ko na po, dahil nanaman po ba sa kung ano ako? Dahil ba sa isa akong pulubi? Dahil sa isa akong batang palaboy? Batang kung saan saan niyo lang ako nakikita? At dahil ba sa kasuotan ko? bakit? Dahil ang layo ng agwat ko sa inyo? Lagi naman ‘di ba? Pero kahit ganon, nirerespeto ko pa rin kayo. Pero ako, ‘di niyo magawang irespeto? Bakit kaya ‘di niyo subukang wag kumain ng ilang araw nang maranasan niyo kung gano kahirap ang buhay nang walang kasama?

            Ano? Tinatanong niyo kung nasan ang mga magulang at mga kaanak ko?  bakit? May pakialam ba kayo? Wala naman ‘di ba? Dahil naaawa kayo? Hindi rin naman ‘di ba? Ni minsan, hindi niyo kinaawaan ang isang musmos na katulad ko. hindi niyo kami nauunawaan. Ni minsan ay hindi niyo man lang tinanong kung okey lang ba kami? Kasi para sa inyo, salot ang isang katulad ko. salot sa lipunan. Pero kung tutuusin, hindi lahat nang mga pulubi o palaboy na katulad ko ay masama. Dahil kahit gano pa kami kadungis sa mga paningin ninyo, may mga kabutihan rin namna kaming itinatago. Alam kong nakikita niyo rin iyon, kahit gano namin kailangan ng pera, hindi namin nagagawang magnakaw o mandukot,.pero iyon ang alam ninyong lahat tungkol sa’min. hindi niyo alam na maskit para sa’min ang mga panghuhusga ninyo. Subalit hindi ko kayo masisisi kung ganyan nga ang tingin ninyo sa’min. ang bawat panghuhusga niyo ay buong tapang naming tinatanggap. Kahit hindi niyo alam ang lahat. Ang lahat sa likod ng mga gutay-gutay na mga kasuotan namin.

            Hinahanap niyo ang magulang ko? hindi ko alam. Ang alam ko lang, patay na ang aking ina nung pitong taong gulang ako. Namatay sa mabigat at malupit na kamay ng aking ama. Mula non, nagsimula akong mabuhay nang mag-isa. Naaalala ko pa ang mga habilin ng aking ina, “anak, kahit anong mangyari, wag na wag kang gagawa ng masama.” Iyan ang pinakamahalagang aral at habilin sa’kin ni mama. Ang nag-iisang dahilan kung bakit hindi ko giagawa ang mga ibinibintang ninyo sa akin. Pero naniniwala ba kayo sa akin? Hindi! Kasi wala kayong paki alam. Ang tatay ko nga, walang paki alam sa akin eh, kayo pa kaya? Imposible,. 

            Kelan niyo ba tutulungan ang isang batang katulad ko? sadya bang kay lupit ng tadhana? Kelan niyo ba ako kaaawaan? Kealn niyo ba kami mauunawaan. Pag huli na ang lahat?

            Ngayon ay kita ko na ang habag sa inyong mga mata. awang matagal ko nang nais na makuha at makamit. Pero huli na. huli na para ako ay inyong kaawaan. Huli na ang lahat. Huling huli na.

            Para saan pa ang mga limos na ibinibigay ninyo kung hindi ko naman yan madadala sa aking patutunguhan. Hindi ko na yan madadala sa mahabang paglalakbay na aking tatahakin. Ang nais ko lang ngayon ay ang inyong awa, para sa mga aking maiiwan. Sa mga taong mas makikinabang niyan.

            Hindi ko man naransan ang mabuhay nang matiwasay, sa langit ay may kaligayahang sa’kin ay naghihintay. Paalam…

HINAGPIS NG ISANG KAPATID

Magandang araw po sa inyong lahat.  Ito po pala ang bahay namin. Dito ko madalas gawin ang mga bagay na hilig ko. Tulad ng magbasketbol. Makijaming kasama ang mga barkda ko. Ang totoo niyan, dito na rin ang tambayan namin. Hindi ako madalas gumala dahil dito lang talaga ako sa bahay. Pagkatapos ng klase, dito na ang diretso ko. Kaya sabi nila, napakamasunurin ko raw na anak. Pero akala niyo ba, yun lang?

            Hindi.

            Oo, matatawag nga itong bahay, pero hindi ‘to matatawag na isang tahanan. Wala palagi ang aking ina. Laging lumalabas para magtrabaho. Ang aking ama naman, nasa Taiwan. Isa siyang OFW. Sabi ko nga kay mama, bakit kelangan pa niyang magtrabaho eh nagtatrabaho naman na si papa sa abroad. Pero ang sabi lang niya, “anak para sa inyo ‘to. Para sa inyo ni baby.” Yun lamang ang kanyang naging tugon.

            Ah, nabanggit ko. Oo, may kapatid ako. Si Junior. Siya nalang lagi ang bida.  Lagi na lang sasabihin sa’kin ni mama, “alagaan mo si juior ah” “Umuwi ka nang maaga” “Pakainin mo si Junior”. Lagi nalang si junior.

            Lagi ko nalang problema si junior. Kahit pag gumagawa ako ng assignment at gumawa siya ng ingay, lagi nalang akong agrabyado. Hindi ko na natatapos ang mga takdang aralin. Lalo na kapag wala si mama. Pati pag walang trabaho si mama, wala pa rin siya rito. Kasi lagi nalang niyang inaasikaso si Junior. Para ngang wala ako rito eh. Si Junior ang may bagong damit. Siya ang inaalagaan. Lagi na lang si Junior. Siya na lahat. Siya ang paborito ni mama. Siya naman ang problema ko. Inisip ko nga, sana ‘di na siya dumating sa buhay ko.

            Isang araw, nawala ang problema. Magkakasama kami ng aking mga barkada ditto sa bahay. Ang saya namin. Sa aming katuwaan, narinig namin ng aking mga kasama ang iyak ni junior. Napakalakas nito. Mas malakas kaysa sa normal na iyak ng isang tatlong taong gulang na sanggol.

            “Tignan mo muna yang kapatid mo.” 

“ayoko, tatahan rin yan mamaya.”

            “Istorbo naman oh.”

            Maya-maya pa ay nawala na ang matinis na iyak.

            “salamat at tumigil”,

            Natahimik lamang ang aking mga kaibigan. Nagtinginan sila sa akin. Binalot ng kaba ang aking pagkatao. Kabang hindi ko maintindihan. Hanggang nagwika ang aking kaibigan.

            “tigan mo na si Junior.baka nagugutom na yun.”.

            Nang biglang bumukas ang pintuan ng aming bahay. Si mama iyon. Lihim akong nagpasalamat dahil siya na ang bahala kay junior at wala nang mang-iistorbo sa’min ng mga katropa ko.

            Dumeretso si mama sa silid kung san naroroon si junior. Bigla nalang humiyaw.

            “Junior ko!!!!” daing ni mama. Nagulat kaming lahat sa kanyang sigaw. Mas lumakas ang aking kaba. Anong nangyari kay junior?

            Mabilis kong tinungo ang silid. Doon, naratnan ko si mama, umiiyak. Karga karga niya si Junior. Duguan ang ulo. “Bakit mo pinabayaan ang kapatid mo. Bakit? Bakit mo ginawa ‘to?”

            Hindi ako makapagsalita. Binalot ang aking pagkatao ng galit. Galit sa aking sarili. “Bakit ko nagawa iyon sa aking kapatid? Kasalanan ko ‘to… kasalanan ko ang bagay na ito. Kung hindi ko siya pinabayaan, hindi sana’y buhay pa ang aking kapatid magpahanggang ngayon. Kasalanan ko ito. Bakit? Bakit ko nagawa ito sa aking kapatid?

            Mula non, nagsimula nang maging matamlay ang aking ina. Hindi man ako ang sinisisi niya sa nangyari, palagi ko paring sinisisi ang aking sarili. Ako. Ako. Ako ang dahilan ng pagkasira ng pamilyang ito. Pano ko nga ba maibabalik ang pamilyang ako ang nagging dahilan ng pagkasira nito.

            Ngayon, pinapangako kong hindi ko na gagawin sa bago kong kapatid ang ginawa k okay Junior. Pinapangako kong aalagaan at poprotektahan ko siya sa kahit na anong panganib. Hindi na mauulit pa ang nangyari kay junior.

BAKIT?

Bakit niyo ako tinitignan? Hah? Lagi naman eh. Basta pag ako ang pag-uusapan lagi nalang masama ang nasasabi niyo. Lagi nalang akong masama sa mga paningin niyo. Bakit? Ganon ba ako kasama sa mga panignin ninyo? Hindi ko rin alam. Ewan ko sa inyo.

Ano bang problema niyo?... ha?... ako? Akong ang problema niyo? Bakit? Sabi ko bang problemahin niyo ako? Ewan ko rin sa inyo. Sino ba ako para problemahin niyo? At sino ba kayo para problemahin ako? Hay.. ewan ko sa inyo.

Pero bakit ba laging ang sama ng tingin niyo sa’kin? Bakit? Dahil ba sa pasaway ako? Lagi naman ‘di ba? Para sa inyo, wala na akong ginawang tama..

Bakit ba kayo ganyan? Lagi niyo nalang sinasabi, hindi niyo alam ang gagawin niyo para hindi na ako maging problema dito. Eh ako, ano naman naya ang dapat kong gawin para ‘di niyo na ako problemahin?

Simple lang akong tao. Katulad niyo. Katulad niyo rin akong may pangarap. May mga hinahangad sa buhay. Katulad niyo, nangarap rin akong magkaroon ng isang masayang pamilya. Pero nasan na nsa ba ang pamilyang iyon? Yan ang dahilan kung bakit ako ganito..

Si mama, laging wala, laging nagtatrabaho. Halos ‘di ko na madatnan dito sa bahay, umaga’t gabi, kasi laging nasa trabaho. Habang si tatay nanaman, nasa ibang bansa. Ngayon, sabihin niyo sa akin. Bakit ganito ako. Lagi niyong sinasabi, wala akong alam. Puro nalang lakwatsa ang ginawa ko. lagi nalang akong tumatambay kasama ang barkada ko. pero hindi niyo man lang inaalam ang totoo.

Lagi ako sa mga barkada ko, kasi sa bahay, walang makausap. Sa barkada ko, masaya, sa bahay hindi. Sa knila ko naramdaman ang diwa ng isang pamilya. Sila ang tumutulong sa’kin sa mga problema ko. pero lagi niyong sinasabi, mga “B.I” ang mga barkada ko. pero hindi niyo nararamdaman kung gano namin kamahal ang isa’t isa.

Yan ang hirap sa inyo eh. Magaling kayong manghusga ng mga taong hindi niyo naman talaga kilala. Pero pag nakita niyo na ang tunay na dahilan, nagbubulag-bulagan lang kayo. Ganyan naman ‘di ba? Laging kayo nalang ang tama. Laging ako nalang ang mali. Kelan ko ba makakamit ang tunay na pag-unawa niyo? Kelan niyo ba matatanggap ang isang katulad ko. para sa inyo, ang isang kabataang tulad ko, ay hindi pag-asa ng bayan, kundi salot ng lipunan. Pero sana naman, intindihin niyo rin ang isang katulad ko. dahil hindi panghuhusga ang kailangan ko. kundi ang tulong niyo. Ang kalinga niyo. Pag-unawa. Nay, tay kailangan ko kayo.